Uit het dagboek van een vredestichtertje. Aflevering 50: Eldad Kisch is als vrijwilliger betrokken bij Physicians for Human Rights. De doelstellingen van de organisatie werden onlangs aangescherpt, maar kan de eenheid bewaard blijven?
De eigenlijke discussie over vrede raakt natuurlijk alle activiteiten
binnen Israël, en splitst het land in tweeen. De plaatsen waar politiek
angstvallig uit de weg wordt gegaan zijn de verschillende baantjes waar
ik werkte en het ouderhuis, waar ik bestuursmatig mee van doen heb.
Natuurlijk weet je al vrij vlug wie wat denkt, maar je kunt het beter
mooi houden door niet al te veel aan politiek te doen, en ook met oude
vrienden moet je oppassen (en ik spreek uit pijnlijke ervaring).
Een organisatie, al vaker genoemd, die ik een goed hart toedraag en
waar ik ook als vrijwilliger optreedt, is Physicians for Human Rights.
Een paar weken geleden was er een vergadering bijeengeroepen om
de doelstellingen te ‘aan te scherpen’, d.w.z. een uitgesproken opinie
over de onaanvaardbaarheid van de overheersing van een ander volk en de
bezetting van hun gebieden toe te voegen aan de bestaande, vage
humanitaire doelen. De voorstanders van deze nieuwe toevoegingen hebben
de volgende argumenten voor hun standpunt: “Als er geen bezetting was,
dan zou er geen noodzaak zijn om medisch helpend op te treden op de
West-Bank en in de Gaza-strook. Je kunt niet alleen maar goede werken
verrichten zonder de oorzaak van het kwaad te veroordelen en te
bestrijden.”
De meer gematigden geloven dat er zeker medisch-humanitair werk
verricht moet worden, met zo min mogelijk politiek. Dat versterkt de
organisatie in moreel-ethisch opzicht naar buiten, en maakt het ook
mogelijk voor minder ideologisch-extreme medische personen deel te
nemen aan het humanitaire werk. Ik wijs op een organisatie als “Artsen
zonder Grenzen”, wier kracht en gezag daarin ligt dat ze proberen
volledig a-politiek te zijn en noden te lenigen waar het nodig is.
Als arts ben ik persoonlijk voor de laatste, gematigde mening, hoewel
ik het gelijk van de verdergaande extremisten best in zie.
Juist door deze polarisatie was de vergadering zeer onrustig met een
ruzie-achtige stemming. Dit geschil broeide natuurlijk al langer, en de
wonderlijke excursie naar het graf van Arafat (zie Op bezoek in de Muqata’a) was er een uiting van. De extremere visie won het geschil, waar vooral de jongeren voor de verder gaande standpunten stemden.
Of dit consequenties zal hebben voor de organisatie is vooralsnog een
open vraag. De mogelijkheid dat er een splitsing gaat komen is niet
uitgesloten. Dat zou heel jammer zijn, maar ik geloof dat het splitsen
een Israëlische of joodse ziekte is.
We moeten maar weer olijven gaan plukken… (zie Over bomen en landkaarten)
Eldad Kisch woont al meer dan veertig jaar in Israël. “Destijds was
ik flink zionistisch, nu ben ik wat gelouterd,” omschrijft hij
zichzelf. “Ik bekijk de gebeurtenissen
in onze streken met bezorgdheid, vooral waar onze menselijke en
ethische waarden steeds meer inkrimpen.’
