In Het Parool van 18 november reageert Ruben Vis, secretaris van het Centraal Joods Overleg en lid voor de VVD van de Provinciale Staten van Noord-Holland, op het bezoek van koningen Beatrix aan Marokkaans jongerencentrum ARGAN in Amsterdam.
De koningin heeft aan Amsterdam gevraagd wat haar bijdrage zou kunnen
zijn. In antwoord daarop wordt zij naar een jongerencentrum op de
Overtoom gedirigeerd. Is dat de juiste plek waar Beatrix naar toe had
kunnen gaan? Een van de jongerenwerkers vertelde mij vorig jaar dat hij
was geprovoceerd door het voor het Vredespaleis plaatsen van de
restanten van een door een zelfmoordaanslag getroffen Israëlische bus.
Kennelijk had hij niet begrepen dat die bus een boodschap vertolkte aan
het adres van de rechters in het Vredespaleis, en niet naar Nederland
was vervoerd voor een jongerenwerker uit Amsterdam-West.
De moord op Van Gogh werd gemotiveerd in de op zijn borst achtergelaten
brief. Daarin werd een beperkt aantal politici genoemd waarvan ik
alleen maar hoop dat Beatrix op persoonlijke en door hen discreet
behandelde wijze haar steun en medeleven heeft geuit. Wie verder werden
door Mohammed B., waarvan steeds meer duidelijk wordt dat hij in een
netwerk zat met internationaal terroristische contacten, als doelwit
gezien?
Duidelijk: de VVD en de gelovige joden. Een volkspartij die vrijheid in
haar naam en vaandel draagt en een bevolkingsgroep die zich
onderscheidt omdat het overal en altijd een minderheid is. De kunst van
democratisch besturen is niet zozeer dat de meerderheid beslist, maar
dat de meerderheid het voor minderheden hier ook nog leuk weet te
houden. Een al vier eeuwen bestaande minderheid vindt het hier allengs
minder leuk. Ik ben de afgelopen weken door minstens drie, vier
verschillende functionarissen van het Amsterdamse gemeentebestuur
gevraagd hoe de joodse gemeenschap op het tumult in de samenleving
reageert. Geen daarvan had zich gerealiseerd dat juist deze
bevolkingsgroep met naam en toenaam op de dodenlijst-brief van Mohammed
B. voorkwam. Het was alleen VVD-fractieleider Van Aartsen die op dat
punt onmiddellijk heldere taal sprak.
In eerste instantie was de joodse reactie op de afgrijselijke moord op
Van Gogh geen andere dan die van de doorsnee Nederlander. Maar toen de
inhoud van de brief naar buiten kwam, sloeg de angst om het hart. Het
jihadistisch geweld, dat zich eerder manifesteerde in terreurdaden te
Jeruzalem, Tel Aviv, Casablanca, Istanboel, New York en Madrid heeft
zich ook in Nederland gevestigd. De joodse bevolking is daarvan een
doelwit, maar wat biedt de overheid? Die stelde de vraag of vanuit de
joodse gemeenschap er rekening zou moeten worden gehouden met acties na
de dood van Arafat. Wat een waanzinnige vraag, juist in deze tijden!
Wie enige kennis heeft van de geschiedenis van de joden in Nederland,
begrijpt hoe onbegrepen wij ons voelen. In die geschiedenis heeft de
joodse bevolking overigens haar eigen integratie verzorgd en steeds
nieuwe groepen joodse immigranten opgevangen en in de Nederlandse
samenleving zien instromen.
De woordvoerders van twee immigranten-jongerengroepen kwamen vorige
week opvallend in het nieuws. Juist terwijl duidelijk werd dat alleen
al een half miljoen Roemeense joden in WO II is vermoord, beweerde een
inmiddels tot aftreden gedwongen Turkse jongerenvoorman dat slechts een
paar duizend joden in heel Europa het leven lieten. Je zou denken dat
een Turkse jongerenbeweging wel iets anders heeft te doen dan het getal
van de 6 miljoen vermoorde joden ter discussie te stellen.
Een bestuurslid van een vereniging van hoog opgeleide Marokkanen, die
de veelzeggende naam Umah (= moslimgemeenschap) draagt, stelt White
Power-brandstichters gelijk met minister Verdonk, verwijt in één
uitspraak dat Israël ten onrechte Arafat als een misdadiger heeft
behandeld, en dat het westen toch a
