Van ‘een historische kentering’ (Ariel Sharon) tot ‘het gezicht en de bindende factor van het Palestijnse volk’ (SIVMO), van ‘de kat met negen levens (Likoed Nederland) tot ‘het symbool bij uitstek van het streven naar erkenning van de gerechtvaardigde Palestijnse eisen’ (Een Ander Joods Geluid): de reacties op het overlijden van de Palestijnse leider bewegen zich tussen uitersten.
“De recente gebeurtenissen zouden een historisch keerpunt kunnen vormen
in het Midden-Oosten”, aldus premier Sharon. In zijn reactie noemde hij
de naam van de overleden Palestijnse president niet. Sharon verklaarde
verder dat Israël een vredelievend land is en zal blijven proberen een
vredesaccoord met de Palestijnen te sluiten.
Minister van buitenlandse zaken Silvan Shalom noemde voor de
Israëlische legerradio het overlijden van Arafat ‘het begin van een
nieuw tijdperk’. “Arafat heeft veertig jaar lang terreur en gewapend
geweld tot ideologie verklaard, in plaats van te onderhandelen.”
Minister van justitie Tomi Lapid geeft Arafat onomwonden de schuld van
het wereld-terrorisme en het mislukken van het vredesproces in het
Midden-Oosten en spreekt de hoop uit dat onder een nieuw Palestijns
leiderschap de terreurgroepen hun acties zullen staken en de
onderhandelingen over een vredesaccoord met Israël nieuw leven zullen
worden ingeblazen.
President Moshe Katsav zei te hopen dat er op korte termijn een nieuwe,
betrouwbare leiding voor de Palestijnse Autoriteit gekozen zal worden
die in staat is het tij voor de Palestijnse bevolking ten goede te
keren. “Een nieuw leiderschap kan een einde maken aan het geweld en een
nieuw hoofdstuk beginnen in de vredesonderhandelingen tussen Israël en
de Palestijnse Autoriteit”, aldus Katsav.
Oppositieleider van de Arbeidspartij Shimon Peres zei dat er geen
twijfel over kan bestaan dat de dood van Arafat het einde van een
tijdperk markeert. “De tijd zal leren of dat goed is of slecht.
Arafat’s grootste fout was dat hij zijn toevlucht nam tot aanslagen.
Zijn pogingen om een vrede tot stand te brengen was zijn grootste
verdienste.”
Reacties kwamen binnen van het Steuncomite Israëlische Vredesgroepen en
Mensenrechtenorganisaties (Stichting SIVMO), Likoed Nederland en Een Ander Joods
Geluid.
SIVMO verstuurde onderstaande tekst per email:
Eindelijk is het overlijden van Yasser Arafat dan officieel
bevestigd. Een man die altijd omstreden is geweest en waarschijnlijk
ook wel altijd zal blijven. De omschrijvingen die van hem worden
gegeven zijn even divers als tegenstrijdig: onbetrouwbaar, leugenaar en
terrorist, maar ook “vader van de Palestijnse natie”, de historische
leider die zijn volk vanuit het niets op de agenda van het
Midden-Oosten zette, de man die de onderhandelingspartner van de
Israëli’s werd. Iedereen zag in Arafat datgene wat hij of zij wilde
zien en dat aansloot bij zijn of haar visie op de problematiek in het
Midden-Oosten. Maar of je nou voor- of tegenstander was van Arafats
politiek en of we het nou leuk vinden of niet, een ding staat
onomstotelijk vast: Arafat was decennialang het gezicht en de bindende
factor van het Palestijnse volk. Zowel in periodes van voor- als
tegenspoed bleef hij voor zijn volk het symbool van de strijd en het
verlangen naar een eigen onafhankelijke Palestijnse staat. Dit is een
historisch recht waar wij niet aan mogen tornen. De manier waarop
Arafat naar dit recht streefde verdiende niet altijd de
schoonheidsprijs om het maar zacht uit te drukken. Als politicus en
strateeg heeft hij zich vaak in allerlei bochten moeten wringen en was
hij bijvoorbeeld niet altijd even expliciet in het veroordelen van
terroristisch geweld. Je zag hem als het ware continu laveren tussen
verschillende belangen. Hij had aan deAdvertentie (4)
