Complottheorieen doen het altijd al goed in het Midden-Oosten, schrijft Midden-Oostencorrespondent Inez Polak in Trouw van 8 november 2004. Maar geen periode is er zo vol mee als de laatste dagen, nu Jasser Arafat in Parijs zijn laatste adem uitblaast, of al heeft uitgeblazen.
In Gaza hield de prediker in de moskee vrijdag zijn gehoor voor dat
‘die jodenvarkens’ de leider hebben vergiftigd. Hij is de enige niet.
De Arabische pers staat vol artikelen waarin het als feit wordt
gepresenteerd dat Israël Arafat heeft vergiftigd; “Hoe kan het anders
dat de beste artsen in Parijs nog niet hebben ontdekt wat de oorzaak
van Arafats ziekte is?”
Zoals altijd met de betere complottheorieen gaan fantasie en feiten
samen. En feit is dat Israël in het verleden een poging heeft gedaan om
in Jordanie een Hamas-leider te vergiftigen. De poging mislukte, leidde
tot een diplomatieke rel, waarop Israël als zoenoffer aan Jordanie de
geestelijke leider van Hamas, sjeik Ahmed Jassin, vrijliet.
Arafat zelf heeft meer dan eens gesuggereerd dat Israël hem wilde
vergiftigen. Die theorie is aantrekkelijk. Zij bewijst de lafhartigheid
van de vijand en zij geeft Arafat de status van sjahied, martelaar.
Wegkwijnen als gewoon sterveling past niet bij een groot leider:
sterven in de strijd wel.
Maar ook de Israëliers kunnen er wat van. Op tal van websites
(waaronder IsraëlInsider) valt te lezen dat Arafat niet zo maar ziek
is; “Hij lijdt aan aids.” De insinuatie is duidelijk en niets is
pijnlijker voor een moslim. Maar de bal wordt teruggekaatst op de
Arabische sites; “Israël heeft Arafat met aids vergiftigd.”
De Israëlische media hebben Arafat al meerdere malen dood verklaard.
Deskundigen weten wanneer Arafats naasten besluiten de stekker er uit
te trekken: morgennacht. Het is dan de nacht van 26ste op de 27ste in
de Ramadanmaand, de nacht van de openbaring, lailat al-kadr, als
duizend engelen naar de aarde afdalen. Deze nacht, waarin Mohammed zijn
openbaring kreeg, brengt bijzondere zegeningen. Sterven in deze nacht
zou Arafat meteen verheffen tot een hogere status.
Het sterfbed van Arafat lijkt intussen steeds meer op dat van Stalin,
Franco en Tito. Duurt het nog een dag, een week of gaat het nog weken
in beslag nemen? Zo af en toe stuurt Soeha Arafat generaal Christian
Estripeau, de woordvoerder van het Percy-ziekenhuis, naar buiten met
steeds dubbelzinniger verklaringen, waarbij de wederopstanding ook nog
steeds tot de mogelijkheden behoort.
Rond het ziekenhuis in Parijs is het dringen, maar rond zijn bed wil de
presidentsvrouw niemand van de Palestijnse leiders toelaten. In een
vraaggesprek met de televisie was Soeha Arafat uitgevallen naar premier
Ahmed Qurei, Arafats plaatsvervanger Mahmoud Abbas en minister Nabil
Shaath van Buitenlandse Zaken die maandag naar Parijs wilden brengen.
“Ze willen hem levend begraven, daarom komen ze.”
De Israëlische media maken er een waar koningsdrama van. Volgens een
van de lezingen zou Soeha tevoren beraamd hebben Arafat naar Parijs
over te hevelen, waar zij al jaren woont en alle zeggenschap heeft over
haar zieke man – een rol die ze in de Arabische wereld nooit had kunnen
spelen. De naam van het spel: ‘waar zijn de centen?’
Volgens het blad Forbes behoort Arafat tot een van de rijkste leiders.
Hij zou minstens 300 miljoen dollar hebben weten weg te sluizen.
Israëlische bronnen doen daar nog een schepje bovenop en stellen dat
het om minstens anderhalf miljard gaat. Het is niet onbelangrijk, want
geld is nu eenmaal macht. Arafat, die zelf altijd sober heeft geleefd,
wist dat als geen ander. Met het geld ging hij net zo om als met zijn
benoemingen; verdeel en heers. Behalve Arafat zou nu niemand weten waar
al het geld is. Een gering aantal mensen weet, ie
