Documentairemaakster Hedda van Gennep is de bedenker van het ambitieuze filmproject ‘26000 gezichten’, waarin ruim negentig filmregisseurs met korte portretten een gezicht geven aan asielzoekers die al vijf jaar of langer in Nederland verblijven en nu toch uitgezet dreigen te worden. Vandaag wordt de eerste serie gepresenteerd.
Het filmproject ‘26000 gezichten’ is een aaneenschakeling van
statements. De verschillende portretten duren niet langer dan een
minuut of drie. Juist in die beperkte lengte schuilt de kracht: zelfs
vragen krijgen een uitroepteken. Een volwassen broer en zus uit Irak
vluchten samen naar Nederland. Zij krijgt een verblijfsvergunning. Hij
niet. “Waarom ik wel en hij niet?”
Zeventien films zijn inmiddels af. Het is de bedoeling dat uiteindelijk
de komende drie jaar tweehonderd asielzoekers hun gezicht kunnen laten
zien. Onder regie van onder anderen Hedda van Gennep, John Appel, Frans
Bromet en Paula van der Oest.
| Frans Bromet is woensdagmiddag hoofdgast in het radioprogramma Desmet Live (17 november 14.00 tot 15.45 uur 747 AM) |
Deze week zullen de afgeronde films worden vertoond op het
Internationaal Documentaire Filmfestival Amsterdam. Ook de regionale
omroep RTV Utrecht zal ze alle zeventien uitzenden. De VPRO overweegt
zondag twee portretten te laten zien op de avond van de korte film.
Naar andere podia wordt nog gezocht.
In ieder geval is vanaf vandaag de website in gebruik: www.26000gezichten.nl
In Trouw van 16 november 2004 het gesprek dat journaliste Esther Scholten naar aanleiding van het project met Hedda van Gennep had.
Vage contouren kent ze niet. Haar horizon is scherp. Zo is het altijd
geweest. Hedda van Gennep graaft in haar geheugen, dat een lang en
bewogen leven bevat. Ze hoort de stem weer van haar stiefvader, die
haar tijdens de Tweede Wereldoorlog op het hart drukte altijd de voor
half-joden gemaakte identiteitskaart bij zich te dragen. Het idee! Ze
zag er niet eens joods uit. Op weg naar school heeft ze het document
versnipperd en in de gracht gegooid. Ze was nog geen vijftien jaar.
Zoals iedere dag in de winter draagt ze donkere kleding, liefst zwart.
De zomermaanden krijgen wit. Er zit geen gedachte achter. Ze is
praktisch ingesteld en vindt het makkelijk. Toch illustreert het,
onbedoeld, haar karakter. Volgens een vriendin heeft de 75-jarige Van
Gennep, de eminence grise van de documentaire filmmakerij, de geest van
een kind van drie. Zwart-wit. Dat heeft zo zijn voordelen, meent ze,
ook in haar werk. “Ik durf keuzes te maken. In mijn laatste film
‘Welvaartresten’, over vluchtelingen, interview ik niemand van de
Immigratie- en Naturalisatiedienst.”
Haar hart ligt in de hoek waar de klappen vallen. Dat blijkt ook weer
uit haar nieuwste werk. Van Gennep is de bedenker van het ambitieuze
filmproject ‘26000 gezichten’. Vandaag is de landelijke lancering.
Ruim negentig filmregisseurs geven met korte portretten een gezicht aan
de asielzoekers die al vijf jaar of langer in Nederland verblijven en
nu toch uitgezet dreigen te worden. Van Gennep kan ‘behoorlijk
opgefokt’ raken ‘van de slordige omgang’ met deze mensen.
Tijdens haar research was ze maandenlang vaste gast in vele AZC’s. Sommige verhalen herinnerden haar aan haar eigen jeugd.
Een familie kreeg te horen dat ze het asielzoekerscentrum moest
verlaten, terwijl de moeder van het gezin ernstig ziek was. “Ze kon
niet opstaan. Haar zoon, een jongen van zeventien die geweldig
Nederlands spreekt,
