Uit het Dagboek van een vredestichtertje. Aflevering 47: Het effect van demonstreren zit ‘m vooral in aantallen, of hoe een kleine steunbetuiging aan Sharon’s ontruimingsplan voor Gaza in het niet valt bij de massale manifestatie tegen datzelfde plan.
Dat was weer eens een demonstratie van het oude stempel. Met de bus
naar Jerusalem, spandoeken, plakkaten, kaarsvet-druipende fakkels, meer
politie’bescherming’ dan demonstranten.
En waarom dit alles? Er was een grote demonstratie opgezet door extreem
rechtse en vrome settlers om hun tegenzin te uiten tegen Sharon en zijn
plannen om de Gaza-strip te ontruimen. Dit zou plaatsvinden op het
daarvoor geeigende Parijs-plein in Jerusalem.
De beweging van dienstweigeraars-over-de-groene-lijn, ‘courage to
refuse’, kreeg toestemming tot een tegendemonstratie op een ander
pleintje, ver genoeg weg zodat er niet al te veel wrijving zou ontstaan
tussen de twee kampen. Zoals al bij eerdere gelegenheden duidelijk is
gemaakt, is de vredesbeweging ook weer versplinterd, en niet iedereen
wil meedoen met dienstweigeraars. Dus onze demonstratie bleef beperkt
en gezellig, maar ook nogal ineffectief. Als er televisiecamera’s
werden gesignaleerd, dikten we aan die kant meer in, om de demonstratie
wat voller te laten lijken.
Aan het eind van onze demonstratie werd het plan opgevat actiever op te
treden. De organisatoren meldden aan de politieagenten ‘dat we terug
gingen naar de bus’. De politie was al lang blij dat het afgelopen was.
Ondertussen begon er een fluistercampanje dat we met onschuldige
gezichten in de richting van de rechtse demonstratie ? die nog in volle
gang was — zouden lopen, om meer actie te ondernemen. Jazeker, die
politieagenten zijn daar gek. We werden gestopt bij de afsluitingen van
straten die naar het Parijsplein leiden, waar een nieuw cordon van
politie stond. Binnen de kortste keren waren er nog meer
politieversterkingen, de ratio politie/linkse demonstranten was zeker
twee op een. Met enig geduw en getrek werden we weer mooi verwijderd.
Maar opwindend was het. Een politieconvooi begeleidde ons de stad uit
op weg naar Tel-Aviv, om er zeker van te zijn dat we echt vertrokken.
We besloten de avond met een welverdiend pizza’tje.
Op het avondnieuws, dat we natuurlijk zelf niet konden zien omdat we
bezig waren ‘nieuws te maken’, waren beide evenementen in een adem
genoemd. Het politieke onderscheid was daardoor zo vervaagd, vooral
omdat beide partijen met veel fakkels werken, dat een vriend die ons
prominent op de beeldbuis had gezien, ‘s ochtends opbelde om te vragen
op welke demonstratie we nou eigenlijk waren. Tot zover de
publiciteitswaarde van ons optreden.
©2004; Eldad Kisch.
Eldad Kisch woont al meer dan veertig jaar in Israël. “Destijds was
ik flink zionistisch, nu ben ik wat gelouterd,” omschrijft hij
zichzelf. “Ik bekijk de gebeurtenissen
in onze streken met bezorgdheid, vooral waar onze menselijke en
ethische waarden steeds meer inkrimpen.’
