Vanuit Israël schrijft Sieg Kool hij nooit enig vertrouwen had in plannen om tot een vrede te komen tussen Israëli’s en Palestijnen. Dat gold, en geldt nog steeds, voor alle plannen die tot dusver bekend zijn geworden, en dat geldt ook voor de ‘routekaart’, het vredesplan van de VN, Amerika, Europa en Rusland. Schrijver staat in zijn mening niet alleen.
Deze scepsis hebben we dan ook meerdere malen laten blijken en ook
openlijk tot uiting gebracht direct na de pompeuze bijeenkomst in Akaba
(Jordanie) begin juni 2003 van president George W.Bush, met de
toenmalige Palestijnse eerste Minister Abu Mazen en de Israëlische
premier Ariel Sharon.
Ons gebrek aan vertrouwen in deze routekaart was gebaseerd op de twee
belangrijkste grondprincipes van dit plan: de mogelijkheid tot een
serieuze en betrouwbare overeenkomst te komen tussen Israëli’s en
Palestijnen, en het uiteindelijk doel van deze routekaart: de stichting
van een democratische Palestijnse staat die vreedzaam zal samenleven
met de staat Israël.
Een overeenkomst met de Palestijnen is op dit moment onmogelijk, zij
zijn daar nog niet toe in staat. Politiek omdat hun leider Arafat nog
steeds aan het hoofd staat, en omdat, zolang dat zo blijft, daar geen
verandering in te verwachten is. En mentaal omdat zij nu al tientallen
jaren zijn gehersenspoeld in hun haat tegen hun Joodse buren en omdat
hun jeugd is opgevoed met onvolledige en leugenachtige
geschiedenislessen. Zij hebben wel de Islamitische wetgeving geleerd
die de terugverovering voorschrijft van gebieden die vroeger door
moslims zijn bestuurd en die nu geregeerd worden door “ongelovigen”.
En zij leerden de wetgeving die moslims verbiedt vrede te sluiten met
niet-moslimlanden, maar die wel toestaat om tot tijdelijke
wapenstilstanden te komen.
En de stichting van een Palestijnse Staat? Dan moeten we allereerst
constateren dat een Palestijnse staat nog nooit heeft bestaan. Het
land, bekend als Palestina, is na de verdrijving van de Joden aan het
begin van de eerste eeuw altijd beheerd en geregeerd geweest door
omringende landen, nooit erkend en nooit beschouwd als een land apart,
zoals b.v. Syrie of Egypte. In recente tijden was Palestina een deel
van het Ottomaanse (Turkse) keizerrijk en werd toen beschouwd als een
zuidelijk deel van Syrie en geregeerd vanuit Damascus.
(Volgens een overlevering is de naam Palestina, genaamd naar de
vroegere vijandige Filistijnen, in omloop gebracht door de Romeinen,
als wraak voor de opstanden der Israëlieten tegen de Romeinse
bezetting).
Het was pas voor het eerst, met de stichting van de Staat Israël , dat
het land, voorheen Palestina genoemd, na een kleine tweeduizend jaar
weer werd geregeerd door de eigen inwoners.
Wat we hier boven hebben geschreven had natuurlijk algemeen bekend
kunnen zijn, maar waarom komen dan belangrijke westerse mogendheden tot
een routekaart die volslagen onuitvoerbaar zal blijken? We kunnen er
alleen maar naar raden, maar we denken dat belangrijke redenen zouden
kunnen zijn de belangen van die landen bij de Arabische olie, hun vrees
dat het Israëli’sch-Arabisch conflict zou kunnen uitlopen op een
onderbreking van de olievoorziening of in een onaanvaardbare stijging
van de olieprijzen. En misschien is een van de redenen een gebrek aan
kennis en begrip van Arabieren, van hun cultuur, van hun geschiedenis,
van hun tradities, van de aard van hun samenlevingen, van hun
godsdienst, van hun opvattingen.
Als we de officiele tekst van de routekaart bekijken komen we op het volgende (mijn vertaling):
Een regeling, overeengekomen tussen de partijen, zal
uitkomen in de stichting van een onafhankelijke, democratische en
levensvatbare Palestijnse staat die samen met Israël en zijn andere
buren in vrede en veiligheid zal samenleven.
Zoa
