Rabbijn Shmuel Spiero bracht Jack en Veronica Worms onder de choepa. Het baldakijn stond afgelopen zondag op een wel heel bijzondere plek opgesteld. De IJmuider Courant maakte een verslag.
Het drie turven hoge bruidsmeisje Sterre vindt het maar rommelig, die
rozenblaadjes op de grond. IJverig raapt zij de door de twee andere
bruidskinderen uitgestrooide witte en rode blaadjes weer op en doet ze
terug in het mandje. Tot het allerlaatste blaadje. De bruiloftsgasten
kijken vertederd glimlachend toe.
Zondagmiddag werd op het terras van strandpaviljoen Riche in Zandvoort
de Choepah – traditionele joodse huwelijksinzegening – van Jack en
Veronica Worms voltrokken. Zeven jaar geleden al trouwden zij voor de
burgerlijke stand. Tot vreugde van de Haarlemse rabbijn Shmuel Spiero
koos het paar ervoor om het komende jaar van hun samenzijn met een
Choepah te bekronen.
Het koor dat zou komen zingen, heeft het af laten weten. De andere
aanwezige rabbijn, rebbe Jacobs uit Amsterdam, bombardeert de
bruiloftsgasten op het terras derhalve tot koor en neemt snel de
melodie van het Hebreeuwse openingslied door, kort voordat het
bruidspaar zal verschijnen. “Het refrein is niet moeilijk, gewoon la,
la, la, la,” moedigt hij de aanwezigen aan. De mannelijke gasten, allen
– joods en niet joods – met een keppeltje op, zitten rechts op het
terras en de vrouwen (kledingcode voor de ceremonie ‘decent bedekt’),
links.
Volgens rabbijn Jacobs is de Choepah van Jack en Veronica Worms
er een ‘vol tegenstrijdigheden’. Als een van die tegenstrijdigheden
noemt hij de plek van het huwelijk. “Het strand betekent, joods
bekeken, armoede. Maar we zijn hier bij Riche, rijkdom.”
Het was vooral de bruid die graag wilde trouwen aan zee. “Aan zee,
onder de sterren aan het strand bij het zand”, zegt de rabbijn. Al deze
elementen hebben een diepere betekenis en hij legt het op levendige
wijze uit. De afwezige sterren – symbool voor de hoeveelheid van Gods
zegeningen – zullen nog onder zijn toespraak verschijnen belooft hij
met een lach, want hij is van plan om lang door te gaan. Onder zijn
openingstoespraak gaat het leven op en boven het strand ook gewoon
door. “Kan dat vliegtuig even worden uitgezet?”, reageert de rabbijn op
geronk boven het terras.
Het bruidspaar staat tegen het eind van de ceremonie onder een
auberginekleurig baldakijn met Hebreeuwse letters: ‘het geluid van
vreugde en de klank van blijdschap – de stem van de bruidegom, de stem
van de bruid’.
Er moet een glas door de bruidegom worden stukgetrapt. “Omdat geen
vreugde helaas volmaakt is zolang er misère is in de wereld, zolang
Gods tempel niet is herbouwd”, licht Jacobs toe. “Hopelijk is het geen
duralex.” Met een flinke trap breekt het glas moeiteloos. “Mazzeltov!”
roept een aantal gasten het bruidspaar toe.
Na de huwelijksinzegening komt het personeel van Riche met bladen vol
koffiebekers het terras op. Papieren bekers met plastic lepeltjes, want
het is een kosjere receptie. “Maar koffie is altijd kosjer”, legt
Shmuel Spiero uit. “Dus dit was niet helemaal nodig geweest. Het had
gewoon in een kopje gemogen.”
