De verbanden tussen antisemitisme, antizionisme en anti-Amerikanisme zijn maar al te reëel, en de negatieve houding ten opzichte van Amerika en Israël is gevaarlijk, vindt voormalig vicepremier van Zweden Per Ahlmark.
Antisemitisme, antizionisme en anti-Amerikanisme worden in het huidige
Europa almaar feller en raken steeds meer verweven. Ze komen voort uit
een verblinding die gepaard gaat met een vreemde
mengeling van vervreemding, schuldgevoel en angst voor zowel Israël als
Amerika.
Miljoenen Europeanen weigeren Israël te zien als een land dat voor zijn
leven vecht. Israël kan zich niet veroorloven ook maar één grote oorlog
te verliezen, want dat zou het einde betekenen van de joodse
democratische staat.
Maar enorme aantallen Europeanen vinden dat de Israëliërs fundamenteel
tekort schieten: ze zoeken nooit een compromis; ze lossen politieke
problemen bij voorkeur op met behulp van militaire middelen.
Ook met de de Europese houding tegenover de VS is iets dergelijks aan
de hand. Kijk naar Europa, zeggen veel Europeanen, wij hebben een halt
toegeroepen aan oorlogen, gevaarlijk nationalisme en dictaturen. Wij
hebben een vreedzame Europese Unie gesticht. Wij voeren geen oorlog;
wij onderhandelen. We besteden niet al onze middelen aan wapens. De
rest van de werreld zou van ons moeten leren hoe je kunt samenleven.
Als Zweed hoor ik dat soort poeha al mijn hele leven; dat het neutrale
Zweden een morele grote mogendheid is. Nu is deze borstklopperij de
ideologie van de Europese Unie geworden. Wij zijn het ethisch
continent. Noem het ‘de ‘verzweding’ van Europa.
Ja, de huidige EU is een wonder voor een continent waar in de moderne
geschiedenis twee totalitaire bewegingen – het communisme en het
nazisme – zeëen van bloed hebben vergoten. Maar wat Europa vergeet, is
hoe deze ideologieën werden overwonnen.
- Zonder het Amerikaanse leger zou West-Europa in 1945 niet bevrijd zijn.
- Zonder het Marshallplan en de NAVO zou het niet economisch op de been
geholpen zijn. - Zonder de indammingspolitiek onder de Amerikaanse
veiligheidsparaplu zou het Rode Leger de vrijheidsdroom in Oost-Europa
hebben gesmoord of wel Europese eenheid hebben gebracht – maar dan
onder de vlag met rode sterren.
De West-Europeanen vergeten ook dat sommige delen van de wereld nooit
vrijheid hebben gekend. Op veel plaatsen zijn martelkamers de norm en
gaat het niet om de potsierlijke en beschamende fouten van troepen
waarop gebrekkig toezicht wordt gehouden. Wie op dergelijke plaatsen
‘op zijn Europees’ probeert te onderhandelen – zonder de militaire
macht of de diplomatie te ondersteunen – zou zich belachelijk maken.
In plaats van steun te geven aan degenen die strijden tegen het
internationale terrorisme, proberen veel Europeanen de schuld van de
verspreiding van het terrorisme bij Israël en de VS te leggen. Dat is
de nieuwste Europese waan. De toegeeflijkheid van Spanje in de geest
van München komt voort uit deze gedachtengang.
Maar als Spanje – en Europa als geheel – in april nu eens omgekeerd had
gereageerd op de aanslag op de trein in Madrid en had gezegd: “Wij
beloven dat wij vanwege dit bloedbad onze bijdrage aan de stabilisatie
van Irak zullen verdubbelen door tweemaal zoveel troepen, deskundigen,
technici, leraren, politieagenten, artsen en miljarden euro’s te sturen
ter ondersteuning van de geallieerde strijdkrachten en hun Iraakse
medewerkers”. Dan zou de triomf van de terroristen zijn omgezet in een
triomf tegen de terreur.
De beelden die veel Europeanen koesteren van Amerika en Israël scheppen
het politieke klimaat voor een aantal akelige vooroordelen. Zo zijn er
de Grote Satan en de Kleine Satan. Amerika zou de wereld willen
beheersen – precies de aantijgingen die in de traditionele
antisemitische retoriek over de jo
