In hetzelfde theater waar hij ‘s avonds op de planken staat, houdt de Franse komiek Dieudonné Mbala Mbala overdag kantoor met zijn politieke partij, Euro-Palestine.
Als het aan hem ligt, krijgen de Palestijnen na 13 juni hun eigen
vertegenwoordigers in het Europarlement, immers: “Geen vrede in Europa
zonder rechtvaardigheid in het Midden-Oosten” , zoals de slogan luidt.
Dieudonné, een omstreden figuur in Frankrijk, staat tweede op de
kieslijst. ‘Dieudo’, zoals zijn fans hem noemen, omschrijft zichzelf
als een geëngageerd artiest. Gevoelige onderwerpen gaat hij niet uit de
weg.
Zijn spot richt zich vaak tegen het zionisme en de joodse lobby in
Amerika. Er loopt momenteel een rechtzaak tegen hem wegens een
televisie-optreden in december vorig jaar, waarin hij tegen Bush ‘As
van het kwaad een As van het goede’ belachelijk maakte. Sindsdien is
eeen aantal van zijn voorstellingen afgelast en een ander door joodse
jongeren verstoord.
Zolang hij niet op het podium staat, oogt Dieudonné Mbala Mbala (38)
als de zachtaardigheid zelve. Maar zijn routineuze omgang met de pers
tijdens de schandalen rondom zijn optreden laat hem als kersverse
politicus op campagne in de steek, met als gevolg een aantal
on-politieke uitspraken.
Aan een tafeltje in de foyer van zijn theater, in een romantisch
steegje van Parijs, zegt hij dingen waarmee je in Brussel of
Straatsburg waarschijnlijk niet eens tot de eerste hoek van de straat
komt.
Zoals bijvoorbeeld: “Mag de staat Israël bestaan? Ja, maar tijdelijk”,
vindt Dieudonné, die als toekomstig Europarlemantarier van premier
Sharon openlijke excuses eist voor de Israëlische steun aan de
apartheid in Zuid-Afrika.”
Een politiek programma heeft de komiek nog niet, hij twijfelt of de rol
van politicus hem wel past. “Het is in de eerste plaats een
burgerplicht die ik wil vervullen. Het belangrijkste is dat
Euro-Palestine een nieuwe benadering van de politiek in Europa gaat
brengen”.
Groot is het onderscheid tussen theater en politiek volgens Diedonné
niet. “Het gaat in beide om personen die rollen aannemen”, zegt hij.
Een andere overeenkomst lijkt te dat zowel politiek als theater neigen
tot simplificatie van de werkelijkheid. “Het onderscheid tussen een
jood en een Palestijn zou moeten verdwijnen… Het kan niet dat, op het
moment dat Europa zijn grenzen verruimt, Israël bezig blijft een
veiligheidsmuur neer te zetten… De joden, niet alle joden maar
sommige, hebben meegewerkt aan de negerhandel, en geld verdiend aan de
verkoop van mijn voorouders, dus geen enkele jood hoeft mij de les te
lezen over de moraal.”
Enzovoorts, en zo verder.
Los van de vraag of een Palestijnse belangenpartij in het Europees
parlement enig nut heeft, zal nog moeten blijken of de Palestijnen met
Dieudonné als vertegenwoordiger veel opschieten.
Aan het Franse thuisfront is de oprichting van Euro-Palestine in elk
geval een nieuwe stap in de polarisatie tussen de Arabische en joodse
bevolkingsgroepen, die sinds het begin van de tweede intifada ook in
Frankrijk steeds feller tegenover elkaar staan.
