660.000 kinderen in Israël, dat is eenderde van alle kinderen, leeft onder de armoedegrens. De kloof tussen arm en rijk groeit dramatisch, en wat doet de politiek? Iris Mizrahi (Ma’ariv) maakt zich grote zorgen.
Wanneer zullen wij gaan toegeven dat het feit dat 660.000 kinderen –
1/3 van de kinderen in Israël – beneden de armoedegrens leeft, een
schande en een misdaad is?
Op welk punt zal er een rode lijn worden getrokken? Wanneer 1 miljoen
kinderen onder de armoedegrens leven? Wat moet er gebeuren voor dat wij
wakker worden en onze kinderen gaan verdedigen, de volgende generatie
van onze maatschappij?
Op dezelfde dag dat atoomspion Mordechai Vanunu werd vrijgelaten,
publiceerde het Nationaal Verzekerings Instituut schokkende cijfers
over het aantal in armoede levende kinderen in Israël.
Maar de media besteden er geen aandacht aan. Idereen was alleen maar
opgewonden over Vanunu, want Vanunu is nieuws.
De minister-president is druk bezig met zijn eigen affaires, zijn
politieke toekomst en de problemen van zijn zoon Gilad.
Minister van sociale zaken, Zevulun Orlev (NRP) is druk bezig met het
vechten tegen het afscheidingsplan, en Binyamin Netanyahu is gelukkig
met alle cijfers en statistieken waaruit blijkt dat de rijken rijker
worden en de armen armer.
Netanyahu’s economische plannen doet het goed.
Soms worden er slechte cijfers gepubliceerd maar daar ligt niemand
wakker van.
Het hooggerechtshof heeft een uitspraak gedaan in het voordeel van de
armen in Israël, het verbood de gemeenten om de waterleiding af te
sluiten van huishoudens met een betalingsachterstand voordat er was
gekeken naar hun economische status. De armen in Israël kunnen dus in
ieder geval ongelimiteerd water blijven drinken.
Minister van onderwijs Limor Livnat heeft ook problemen. Ze vind de
veiligheid niet goed en haar partij dwingt haar om afstand te nemen van
haar droom voor een groter Israël, waardoor ze geen tijd heeft te
vechten voor de duizenden kinderen die ten onder gaan in haar onderwijs
systeem.
Minister van de schatkist, Meir Shetreet, wil niet de duizenden
kinderen in nood zien die worden verondersteld zijn motto tot zich te
nemen ‘wie succes wil hebben en uit de armoedespiraal wil komen, kan
dat doen. Kijk maar naar mij. Als ik succes heb, kan jij dat ook
hebben.’
Eens te meer wordt duizenden armen en kansloze mensen gevraagd om
de prijs te betalen voor het succes van één invidu die er in is
geslaagd de gelederen open te breken en de kloof tussen arm en rijk te
vergroten, zonder dat iemand ertegen protesteert.
De Shaspartij is volledig afgesloten van het centrum van de macht en
beperkt zich tot het distribueren van voedsel via haar netwerk van
gaarkeukens. De woordvoeder van Shas heeft de zaak van Mordechai Vanunu
geadopteerd.
De helft van de linkse mensen in Israël probeert het veiligheidshek op
te bouwen, de andere helft probeert het neer te halen.
De Shinuipartij is bezig veranderingen aan te brengen. Over een korte
periode zijn 100.000 buitenlandse werknemers het land uit gezet, zonder
dat daar veel publiciteit aan werd gegeven. Inderdaad, Shinui zorgt
voor verandering.
Onze denkers zijn te druk met zich zelf om zich bezig te houden met de moraal en stervende kinderen.
Onze schrijvers zijn te druk met schrijven over onmogelijke liefde, en de duivel weet waarover onze dichters schrijven.
Onze rabbijnen zijn druk met nieuwe halachische wetten en voorschriften
voor paprika en komijn en het opgeven van gedeelten van het heilige
land Israël.
En onze rechters zijn druk met het benoemen van andere rechters.
Iedereen is druk met iets anders dan waarvoor zij waren gekozen.
Ondertussen zijn er weer 40.000 kinderen bijgekomen die onder de armoedegrens leven en het aantal groeit nog dagelijks.
Dit is het resultaat van de ecomische politiek
