Sinds de komst van Oscar Garschagen, een half jaar geleden, wordt het conflict tussen Israël en de Palestijnen met andere ogen bezien en van beide kanten van ‘het hek’ verslagen.
Medio 2003 nam Salomon Bouman afscheid van de krant na een correspondentschap in Israël van 36 jaar. Met zijn journalistieke hart en zijn joodse ziel was hij verknocht geraakt aan het land en in zijn afscheidsstuk op 7 juni 2003 keek hij weemoedig terug. Veel idealen van de jonge staat Israël waren vervlogen en zo lang de bezetting van de Palestijnse gebieden voortduurde, leek vrede ver weg. Hij had nog maar één wens: ‘Laat de zon opkomen’.
Tijdens zijn ongewoon lange correspondentschap had Bouman geleidelijk meer oog gekregen voor de Palestijnse kant van het conflict. Maar zijn eerste zorg leek toch de verscheurdheid binnen de Israëlische samenleving. Toen het conflict met de Palestijnen steeds hoger oplaaide stuurde de krant twee maal versterking. Eerst deed Caroline de Gruyter verslag vanuit Gaza-Stad, later correspondeerde Joris Luyendijk vanuit de standplaatsen Beiroet en Oost-Jeruzalem. Samen met Salomon Bouman zorgden zij zo voor evenwichtige verslaggeving.
Half september vorig jaar begon de krant met een schone lei. Oscar Garschagen, eerder journalist bij Trouw en de Volkskrant en – kortstondig – hoofdredacteur bij Vrij Nederland en het Algemeen Dagblad, vestigde zich in Tel Aviv met de opdracht om beide kanten van het conflict te verslaan. Hij had het voordeel dat hij het wereldtoneel aardig kende dankzij correspondentschappen voor de Volkskrant in Washington en Brussel. Terwijl zijn voorgangers Ivriet en/of Arabisch beheersten, is Garschagen nog druk doende zich deze talen eigen te maken. Voorlopig redt hij zich in Israël met Engels of soms Frans, in de Palestijnse gebieden maakt hij zoals veel buitenlandse journalisten gebruik van tolken/fixers (regelaars).
Was het vroeger zijn taak de mooie verklaringen van machthebbers in Amerika en Europa over het Midden-Oosten op te tekenen, nu verslaat Garschagen de rauwe werkelijkheid van exploderende bussen in Jeruzalem en liquidaties in Gaza.
Heeft NRC Handelsblad sinds oktober vorig jaar een andere visie op het conflict? Dat niet. De buitenlandredactie die vanuit Rotterdam de berichtgeving over het Midden-Oosten coördineert heeft een jarenlange ervaring en is niet van koers veranderd. En de hoofdredactionele commentaren dringen nog steeds aan op matiging aan beide zijden.
Maar toch is er iets veranderd. De reportages van Oscar Garschagen verraden een nieuw soort belangstelling voor de alledaagse werkelijkheid aan beide kanten van het in aanbouw zijnde hek tussen Israëliërs en Palestijnen.
Garschagens visie wijkt niet af van de in Nederland overheersende mening, dat de staat Israël een historisch feit is waarop niet valt af te dingen, maar dat de Palestijnen net als de Israëliërs recht op vrijheid en onafhankelijkheid hebben. Hij vindt zichzelf onpartijdig, maar vreest wel dat het harde optreden van de Israëlische regering tot verdere radicalisering van het Palestijnse verzet kan leiden.
De afgelopen zes maanden heeft Garschagen heen en weer gependeld tussen Tel Aviv en Gaza, tussen Jeruzalem en de Westbank. Hij meldt de reacties van premier Sharon op zelfmoordaanslagen door Palestijnen, maar schrijft ook over Israëlische dienstweigeraars die zich achteraf schamen voor de wreedheden van het leger. Hij maakt reportages over het leed van Palestijnen wier huizen worden platgewalst en moeders die hun kind verliezen, maar ook over de onderlinge verdeeldheid en anarchie op de Westbank.
Toen vorige week maandagmorgen Hamasleider Ahmed Yassin werd geliquideerd, was Garschagen samen met Conny Mus van RTL en
