Bij de jaarlijkse lintjesregen is Deborah Maarsen, de drijvende kracht in Nederland van Zichron Menachem, lid van de Orde van Oranje Nassau geworden.
Ze kreeg de onderscheiding vanochtend tijdens een ceremonie in de Mozes
en Aäronkerk opgespeld door burgemeester Job Cohen.
Na afloop van de plechtige gebeurtenis was er een feestelijke
oranjelunch voor vrienden, familie en als totale verrassing het
echtpaar Erntal, de stichters van Zichron Menachem. Uw redacteur ging
de nieuwe ridder persoonlijk
feliciteren.
Deborah Maarsen met vriendinnen Elly (l) en Shosha (r)
De feestelijke oranjelunch, waarbij de visballetjes gebracht waren
door Hoffy’s uit Antwerpen, die vorige zomer de catering voor Zichron
Menachem verzorgden
Borie liet zich verrassen door haar bezoek, en wilde ook wel graag poseren onder haar oranje ereboog
Zichron Menachem in Nederland.
Honderdtwintig Israëlische kankerpatiënten in de leeftijd tussen zeven
en tweeëntwintig jaar met hun begeleiders, artsen, verpleegkundigen,
medisch laboranten, koks en vrijwilligers hadden van 3-10 juli een
geweldige vacantie in Nederland. Bijna tweehonderd man werden door de
gezamenlijke inspanning van de Israëlische vrijwilligersorganisatie en
de Nederlandse Deborah Maarsen met hà à r ploeg toegewijde vrijwilligers
onthaald op een heel afwisselend programma, dat onder andere een
rondvaart door Amsterdam, bezoeken aan Volendam, Madurodam, Enkhuizen,
het Dolfinarium in Harderwijk en Six Flags Holand omvatte. De groep was
ook een dag in Antwerpen met als extraatje attractiepark Bobbejaanland.
De maandagavond was gereserveerd voor het concert door de populaire
zanger Awraham Fried, door het dagbladTrouw omschreven als een
?Amerikaans-joodse Marco Borsato?.
Vier maanden had Deborah Maarsen (61) om de Nederlandse kant van deze
gigantische organisatie van de grond te krijgen. Er werden sponsors
gezocht en gevonden, de madrichiem en leden van Bne-Akiwa haalden op
allerlei manieren geld op. Op de momenten dat Maarsen de moed dreigde
te verliezen waren er altijd weer mensen die haar steunden en met haar
meedachten om schijnbaar onoplosbare problemen op te lossen, zoals de
situatie met de zaal waar Awraham Fried zou optreden: die bleek, een
paar weken voor het concert, totaal ongeschikt voor rolstoelen! Er werd
een andere zaal gevonden, en zo kon het concert toch doorgaan. Het werd
een avond om nooit te vergeten, niet in de laatste plaats door de
overweldigende levenskracht en vrolijkheid van de kinderen die zelf het
podium bestormden om er met hun idool te zingen en te dansen. De kids
waren de enigen die géén tranen in de ogen hadden.
De laatste avond, een melkkostmaaltijd in het Joods Cultureel Centrum
in Amsterdam, werd opgeluisterd door een goochelaar en
