Honderdtwintig Israëlische kankerpatienten in de leeftijd tussen zeven- en tweeentwintig jaar met hun begeleiders, artsen, verpleegkundigen, medisch laboranten, koks en vrijwilligers hadden van 3-10 juli 2003 een geweldige vacantie in Nederland.
Bijna tweehonderd man werden door de gezamenlijke inspanning van de Israëlische vrijwilligersorganisatie en de Nederlandse Deborah Maarsen met haar ploeg toegewijde vrijwilligers onthaald op een heel afwisselend programma, dat onder andere een rondvaart door Amsterdam, bezoeken aan Volendam, Madurodam, Enkhuizen, het Dolfinarium in Harderwijk en Six Flags Holand omvatte. De groep was ook een dag in Antwerpen met als extraatje attractiepark Bobbejaanland. De maandagavond was gereserveerd voor het concert door de populaire zanger Awraham Fried, door het dagblad Trouw omschreven als een ‘Amerikaans-joodse Marco Borsato’.
Vier maanden had Deborah Maarsen (61) om de Nederlandse kant van deze gigantische organisatie van de grond te krijgen. Er werden sponsors gezocht en gevonden, de madrichiem en leden van Bne-Akiwa haalden op allerlei manieren geld op. Op de momenten dat Maarsen de moed dreigde te verliezen waren er altijd weer mensen die haar steunden en met haar meedachten om schijnbaar onoplosbare problemen op te lossen, zoals de situatie met de zaal waar Awraham Fried zou optreden: die bleek, een paar weken voor het concert, totaal ongeschikt voor rolstoelen! Er werd een andere zaal gevonden, en zo kon het concert toch doorgaan. Het werd een avond om nooit te vergeten, niet in de laatste plaats door de overweldigende levenskracht en vrolijkheid van de kinderen die zelf het podium bestormden om er met hun idool te zingen en te dansen. De kids waren de enigen die geen tranen in de ogen hadden.
De laatste avond, een melkkostmaaltijd in het Joods Cultureel Centrum in Amsterdam, werd opgeluisterd door een goochelaar en de Cliniclowns. "Het was een heel emotioneel afscheid", zegt Maarsen. "Ondanks de vrolijkheid werd er veel gehuild, door iedereen."
De kinderen logeerden in Heemskerk in het luxe hotel Chateau Marquette. Een gulle anonieme gever betaalde het logies, waarvoor de hoteldirectie slechts eenderde van de gewone kamerprijs berekende. In de grote tuin hotel was twee dagen later een groot barbecuefestijn georganiseerd voor de kinderen, hun begeleiders, verzorgers, verplegers, de vrijwilligers van Bne-Akiwa Nederland, de Nederlandse sponsors met aanhang en alle anderen die aan Nederlandse kant betrokken zijn geweest bij het verwezenlijken van het project. Op het terras lange tafels met salades, frisdranken en vers fruit in alle kleuren, voor de gevel een lange rij geurende barbecues, alles met grote koelwagens aangevoerd vanuit het Antwerpse restaurant Hoffy’s aangevoerd. Janki Hoffman zelf zorgde dat het barbecuen goed verliep. De geluidsopname van het concert van maandag diende als geluidsdecor.
Op het gras onder de bomen zitten groepjes kinderen te praten en te eten, een kleinjongetje rent er plagerig tussendoor, tot Aryeh, een potige vrijwilliger, hem vangt en op de schouders neemt. Al snel vormt zich een kringetje van kinderen die op de schouders van de gezonde jongens een wilde rondedans maken. Wat een hartverwarmend plaatje! Net zo hartverwarmend en ontroerend als het meisje dat in haar rolstoel met de microfoon van de musici van Or le Israël Israëlische liedjes zingt, bijgestaan door het merendeel van de Zichron Menachem kinderen, het Russische meisje Lusja dat op het keyboard van de band een deel uit het eerste pinaoconcert van Chopin speelt, de gretigheid waarmee de inhoud van de reistassen met speelgoed en hebbedingetjes (verschillend voor jongens en meisjes, een cad
