Deserts toont ons een deel van de talloze reportages op locatie in de Negev, maar ook enkele uit de Sinai, gemaakt door de fotograaf Eric de Vries (1962).
Deserts toont ons een deel van de talloze reportages op locatie in de Negev, maar ook enkele uit de Sinai, gemaakt door de fotograaf Eric de Vries (1962). In 1993 bezocht deze fotograaf voor het eerst Neve Zohar, aan de Dode Zee waar zijn Israëlische vrouw werkte en was direct diep onder de indruk van dit bijzondere landschap dat met zijn grilligheid en verstildheid op verschillende momenten van de dag geheel andere karaktereigenschappen toont. Hij besloot een fotoreportage te maken. Vele winters is hij naar de Negev geretourneerd om op bepaalde plekken in volledige afzondering bijzondere momenten vast te leggen.
Op de expositie zijn zeventien opmerkelijke zwart wit foto’s te zien. Ze tonen het spel van de afwisselende geologische structuren en lichtinvallen, die dit woestijnlandschap zo kenmerkt. Het voor hem, onaangepaste landschap met zijn ruwe karakter en nauwelijks hinderlijke sporen van menselijke activiteit, is door de fotograaf fascinerend vastgelegd op mat papier. Opvallend is de nadruk die de fotograaf legt op de contrasten en dan met name de schaduweffecten. Het vaak juist donkere karakter geeft extra beeldingskracht aan de diepte en volumes en laat het totaal van het beeld krachtiger spreken.
"Dagenlang was ik per voet, soms met een gids, op zoek naar plekken die mij het meest aanspraken. Ik zoek de uitersten van een bepaalde locatie en wacht urenlang op het voor mij juiste moment om de sfeer zo sterk mogelijk vast te leggen. Daarbij spelen het licht, de lucht en de wolken een nadrukkelijke rol" licht de fotograaf toe. Vooral de wolken spelen hebben ook een opmerkelijke functie in deze serie. Soms dreigend of precies zo gefotografeerd boven bepaalde elementen, een bedoeïenentent of berg, alsof zij in letterlijke zin een verlengstuk zijn. Voor Eric de Vries ‘voeren de wolken een continue dialoog met het landschap’ en zijn dergelijke composities allesbehalve toevallig.
Zelf verklaart de fotograaf zijn fascinatie voor woestijnlandschappen vanuit zijn jeugd. Opgegroeid in de polder (Waddinxveen) heeft hij een liefde ontwikkeld voor ruimte en lege landschappen. Eigenlijk wilde de Eric de Vries na het VWO schilder worden. Op Artibus, de kunstacademie in Utrecht, studeerde hij eerst Grafische Vormgeving, op advies van zijn ouders, want je moet toch een beroep hebben. Echter steeds meer neigde hij naar een vrijere expressie en voor het tweede jaar koos hij Vrije Grafiek. Ondertussen ontdekte hij de fotografie en besloot in 1983 definitief voor deze richting te kiezen. Op de School voor Fotografie te Den Haag werd hem met name de techniek bijgebracht om als professioneel fotograaf na de studie een baan te vinden. Iets waarin Eric de Vries zonder meer geslaagd is, getuige zijn vele opdrachten (brochures, jaarverslagen en tijdschriften).
Het vrije werk speelt voor hem desondanks altijd een belangrijke rol. Hierin kan hij zijn eigen stijl en onderwerpen kiezen. De woestijn en haar bewoners blijven hem fascineren. Ook inmiddels buiten het Midden Oosten, want na enkele jaren in en uiteindelijk ook rond Israël te hebben gereisd, besloot Eric de Vries de woestijnlandschappen in de Verenigde Staten, Cailifornia (Death Valley) en Utah, te fotograferen. Op de expositie worden zes drieluiken van deze reportages getoond. Zij verschillen echter totaal qua presentatievorm. De foto’s zijn per drietal in kleur op grote rechthoekige linnen doeken afgedrukt. Het linnen maakt de foto’s enigszins ruw en deze techniek benadrukt de in het ruwe en desolate landschap gekozen onderwerpen. In tegenstelling tot de foto’s gemaakt in de Negev staan bij deze foto’s namelijk details centraal. Planten, uitgedroogde vruchten of stukken hout vormen door hun uitvergroting en warme kleuren een boeiend schouwspel. In deze serie spr
