Volgens de humanitaire maatstaven van Israël worden de dadertjes van de infiltratie in Netsarim medisch behandeld alsof ze niet probeerden te moorden. Wat voelen wij als we hun in bed zien liggen?
Er lijkt geen bovengrens te zijn aan de ontsteltenis waartoe de
gemiddelde burger gebracht kan worden in de huidige militaire situatie
van Israël. Een infiltratie van twee kinderen in Netsarim, een van de
best beschermde nederzettingen, misschien wel DE best beschermde; met
een mes op zak hebben ze het klaargespeeld. (Het voorval roept
belangrijke vragen op over het functioneren van het leger, maar dat is
een ander vraagstuk.) Ze drongen een huis binnen en probeerden de
bewoners neer te steken (van een mes kan je doodgaan) en een van de
indringers werd verwond door een pistoolschot van de huiseigenaar. Na
arrestatie werden ze voor behandeling naar het Soroka-ziekenhuis in
Beer Sheva overgebracht, alwaar de behandeling nog steeds voortduurt.
De ziekenhuizen maken geen verschil tussen de zieken, en een ieder die
is opgenomen krijgt de best mogelijke behandeling.
?Kinderen zijn kinderen? – de onschuldige gezichtjes van kinderen van 8
en 12 roepen altijd een bepaald gevoel van vetedering, van
barmhartigheid op. (Darwinisten zullen zeggen dat dat evolutionair
bepaald is om hun overlevingskansen te vergroten). Ook hier voel je
dat, mocht je als buitenstaande hun foto?s in de krant zien. Echter,
even niet vergeten dat zij probeerden joden te vermoorden, en bereid
waren daarvoor te sterven.Ik heb geen twijfels: deze kinderen moeten
medisch goed verzorgd worden!
Desondanks ontstaat hier een wedstrijd tussen gevoelens: ben ik alleen
maar humaan, en gun ik hun het beste ondanks hun blinde haat jegens
mij, of ben ik ook begaan met mijn volk, en is dit besef ook een deel
van een, zij het breder, overlevingsmechanisme, die mij er toe aanzet
dat er ook andere mogelijkheden zijn? Waarom zijn er tot op heden geen
sancties genomen tegen de ouders of tegen de opvoeders van deze
kinderen? Waarom laten wij de blinde haat tegen de Joden welig tieren
in de Palestijnse media (lijnrecht tegen de afspraken van Oslo z.l.
in)? En vooral: hoe kunnen ouders zo ontzettend weinig gevoel
betreffende hun eigen kind hebben, dat zij bereid zijn hen de dood in
te sturen, enkel alleen om te proberen iemand te verwonden of te
vermoorden (hetgeen geen enkele nationale invloed op ons heeft – Israël
is niet weggevlakt door een moord). En hoe moeten wij ons vrede met dit
soort mensen voorstellen? Wonen zij niet op een andere planeet dan wij,
moreel gezien? De ?straat? in Gaza was teleurgesteld? niet wegens de
daad zelf, maar wegens de mislukking van de misssie.Het komt in mij
niet op om mijzelf, als bewoner van een nederzetting in de Gebieden, te
vergelijken met mijn buren wat het nationalisme betreft, maar aangezien
er mensen zijn die dat wel doen, kan ik melden dat ik mijn kinderen
nooit in de politiek betrek, en dat als mijn oudste (12) met extreme
uitspraken over Arabieren-in-het-algemeen thuis komt, ik hem
onmiddellijk de Misjna in Pirkee Avot (3,14) voorhoud: de mens (= alle
mensen) zijn geliefd bij G?d, want zij zijn naar Zijn evenbeeld
geschapen. Ik haat geen Arabier persoonlijk, en kan vrienden worden met
Ahmed of met Mahmud, maar zijn en mijn volk liggen in de clinch over
stukken land, en vooral over de MANIER hoe dit geschil opgelost dient
te worden. Zij prefereren moord, ook door derdeklassers.
Dani Evers werd geboren in Amsterdam. Na zijn middelbare school ging
hij naar Israël, waar hij o.a. psychologie en computerwetenschappen
studeerde. Evers woont met zijn gezin op de Westbank, in de kleine
gemeenschap Yakir.
