Weer is een nieuwe week aangebroken en niemand weet wat deze week ons gaat brengen. De demonstraties tegen Israël die in de wereld werden en worden gehouden geeft iedereen het gevoel alleen te staan en hoor je steeds vaker dat het Joodse volk en Israël alleen staan in de wereld en Joden nergens veilig zijn, ook niet in Israël.
Ik probeer in gesprekken uit te leggen dat men in de wereld alleen de beelden ziet op de tv, het nieuws volgt via radio en krant, en dat het nieuws vaak eenzijdig is door dat journalisten van de Israëlische regering geen goede medewerking krijgen hun werk te doen. Het beeld van Israël zou gebaat zijn met wat meer openheid van de kant van het leger en de regering en dat de opstelling die nu wordt gehanteerd een negatief beeld in de hand werkt. Vaak stuit je dan op onbegrip omdat men niet begrijpt dat in het buitenland niet onvoorwaardelijk de zijde van Israël wordt gekozen.
Neem nu alleen maar het feit dat Israël bezwaar maakt tegen de onderzoek commissie van de VN, om in Jenin onderzoek te doen naar een zogenaamde massamoord in Jenin. De gevechten in Jenin zijn hevig geweest; huizen, auto’s, en zelfs lijken, ze waren een boobytrap. Israël geeft dit als reden op waarom ze geen journalisten hebben toegelaten in Jenin en dat pas deden nadat het leger uit Jenin weg was. Natuurlijk werkt dit achterdocht in de hand, het had beter geweest journalisten te laten zien wat er gebeurde en niet door achteraf te vertellen wat er gebeurd was.
Een goede voorlichting, een betere PR het zal het beeld van Israël kunnen veranderen.Maar goed, de nieuwe week is aangebroken en ik ga naar Talpiot, het commerciële centrum van Jeruzalem, op slechts een paar kilometer afstand van Bethlehem. Ik bedenk me hoe onwezenlijk de situatie eigenlijk is, zo goed en kwaad gaat het leven zijn normale gang, winkels en kantoren zijn open, allemaal met een bewaker voor de deur, maar op een paar kilometer afstand is een belegering aan de gang, wordt gevochten. De (Israëlische) arabieren die je ziet in Talpiot gedragen zich schichtig, hebben een gehaaste stap en worden er constant door de politie uitgepikt om gecontroleerd te worden.
Misschien heb ik zelf ook een niet zo Israëlisch uiterlijk, het is mij al vaak overkomen dat ik op straat word gevraagd mij te legitimeren, ik begin er aan te wennen, maar iedere keer bekruipt mij een gevoel van niet gewenst te zijn, in Nederland is het nu eenmaal niet gebruikelijk dat je regelmatig word gevraagd je te legitimeren. Ook zie je in Talpiot veel mensen rondlopen uit de nederzettingen op de Westbank, zonder uitzondering allemaal bewapend, en blijft het een vreemd gezicht iemand in een winkel te zien met een M16 over zijn schouder. Het is een onderdeel van het dagelijks leven hier, maar aan de andere kant, hoeveel agressie wekt dit bij het goedwillende deel van de (Israëlische) arabieren.
In de avond ga ik weer naar de supermarkt op de hoek van King George str., het is zes uur, normaal een tijdstip waarop de supermarkt druk zou moeten zijn, maar nu lopen er slechts een handjevol mensen rond. Hoe lang houdt deze supermarkt dit vol? De kosten gaan door, personeel moet worden betaald, maar de omzet loopt duidelijk terug. Hetzelfde beeld een dag later op de markt Mechane Yehuda, bijna leeg, geen drukte, en veel, heel veel politie en soldaten. Is dit de toekomst van Israël? Hoe lang kan een ondernemer het volhouden als klanten wegblijven.
Ook een goed voorbeeld is Jaffa Str. en BenYehuda st., dit eens zo bruisende deel van Jeruzalem is nu een plek waar je liever niet wil komen, veel gesloten en lege winkelpanden, veel minder mensen dan voorheen, de sfeer is verdwenen. Je ziet ook de verpaupering toeslaan. Maar het leven gaat door, men probeert zo goed en zo kwaad als het gaat zijn of haar normale levensritme vast te houden, maar de terrasjes in Ben Yehuda zijn leeg en zullen dat voorlopig ook wel blijv
