Als je dagelijks de Nederlandse kranten op internet leest, naar het Nederlandse nieuws op de radio luistert, valt je iedere keer weer op dat men in Nederland weinig begrijpt of weet hoe het dagelijks leven zich hier afspeelt.
De controles, road blocks, de geluiden van de gevechten (hier in Jerusalem op diverse plekken te horen) het heeft een grote invloed op het dagelijks leven. De straten zijn leeg in de avond, iedereen blijft thuis, restaurants, cafes yes op een enkele gast zijn ze leeg. Mensen zijn geïrriteerd, nerveus, en de blijheid die hier in het verleden heerste is verdwenen. Het land is aan het veranderen, nee is al veranderd, hotels die leeg staan, winkels die te huur staan, het zijn allemaal duidelijke indicaties van de situatie waarin het land verkeert.
Natuurlijk iedereen probeert zo veel mogelijk zijn normale routine vast te houden, maar als er dan, zoals ik gisteren donderdag 18 april, weer de paniek ziet als een verdacht pakje in een bus wordt gevonden, de bus wordt geëvacueerd en mensen langs de weg staan te huilen dan besef je hoe moeilijk het is om deze routine vast te houden.
Een andere recente ervaring deze week was toen ik stond te wachten in de rij voor de security check de supermarkt op de hoek van King George Str. binnen te gaan en een meisje van circa 14-16 jaar volledig in paniek raakte toen haar vader inkopen wilde doen in deze supermarkt en zei gillend haar vader wegtrok onder het roepen van ik wil niet dood, hier werken Arabieren en die zullen ons doden. Dan besef je de dagelijkse realiteit en zal het lang duren voordat de bewoners van dit land weer echt een normaal leven kunnen gaan leiden, als die mogelijkheid er ooit komt, niemand die dat weet, niemand die kan zeggen wanneer de volgende bom afgaat, of zelfmoordenaar zich opblaast.
Natuurlijk, het leger had geen andere keus dan de Palestijnse steden en dorpen in te gaan op zoek naar terroristen en wapens. Maar als je daarnaast hoort dat er ook circa 30.000 Palestijnen illegaal in Israël verblijven vraag je je wel af of alle tegenacties inderdaad het resultaat zullen opleveren wat men denkt. De economie wordt dagelijks slechter, de werkloosheid staat inmiddels op 10,6%, investeringen worden steeds minder gedaan. Toeristen, ze zijn een zeldzaamheid en zouden eigenlijk als een VIP moeten worden ontvangen. Voordat er ooit sprake zal zijn van enig toerisme zijn we weer een jaar verder. Nee, zo positief als ik altijd heb gedacht over Israël, zo negatief ben ik nu de dagelijkse realiteit meemakend.
Daar komt dan de dagelijkse indoctrinatie bij van alle zogenaamde specialisten die in de diverse journaal uitzendingen per onderwerp hun mening komen vertellen en zeggen wat er moet worden gedaan of niet gedaan. Steeds meer hoor je om je heen dat men niet meer of zo min mogelijk naar het nieuws kijkt, de confrontatie en de indoctrinatie uit de weg probeert te gaan. Ook de priveoorlog tussen Sharon en Arafat werkt natuurlijk niet mee aan een oplossing, twee oude mannen die elkaars bloed wel kunnen drinken en dat over de hoofden van de burgers uitvechten.
Jonge jongens die net 6 maanden in dienst zijn hebben gevochten in Jenin, in Chen, komen eindelijk na weken voor twee dagen thuis en vertellen wat ze hebben meegemaakt, willen niet meer terug naar hun eenheid. Praten de hele nacht met hun ouders, maar gaan uiteindelijk toch weer terug omdat ze geen andere keus hebben. Wat gebeurt er met deze jongens in hun latere leven, hoe zullen ze later staan tegenover de Palestijnen, kunnen zo ooit een normale naast elkaar leven relatie aangaan? Kunnen ze ooit afstand nemen van wat ze hebben meegemaakt?Ik denk het niet , de wederzijdse haat is te groot.
De Palestijnen hebben niets meer te verliezen, geen werk, geen inkomen, kijken jaloers naar hun Israëlische buren. Het is een dagelijkse realiteit en het zal lang heel lang duren voordat er ooit sprake kan zi
