E-mails

Ondanks commentaar van lezers gaat Maurice Meijer rustig door met zeuren. Deze keer over e-mails. Ondanks zijn eigen reisplannen, stoort hij zich behoorlijk aan e-mails van bevriende globetrotters.

Vakantietijd. Raar woord eigenlijk. Bij dit woord denk ik aan de jaren vijftig: kamperen, fietsen, zwemmen, blikvoer, et cetera. De zomervakantie was het zout in de pap. Tegenwoordig gaat iedereen constant weg: weekend, shortbreak, backpacken; wie thuis blijft is een loser, een muurbloempje. Als je niet naar Nepal, Costa Rica of Bali bent geweest, kan je het op feestjes wel vergeten. De meeste gesprekken gaan over waar je bent geweest of waar je naar toe gaat. Dat is allemaal best begrijpelijk; we worden zo ondergedompeld in deze welvaartsmaatschappij met zijn lege, door de economie gestuurde mechanismen, dat we daar af en toe uit moeten vluchten.Dit heeft denkelijk ook veel met leeftijd te maken. Op een contemplatief moment overzag ik onlangs mijn toekomst, samengevat loopt die van reizen (jawel, het moet er bij mij ook eens van gaan komen), via luiers, hypotheken en stationcars naar Beth Shalom and then you die?. Het reisgebeuren is met andere woorden dus de laatste halte voor die andere lange reis die verplichtingen heet. Reden genoeg om die laatste ?reis? nog even uit te stellen en die andere reis gretig te aanvaarden.Waar zit nou mijn ergernis?, zal de eerder vermelde brievenschrijver zich afvragen. Het gal loopt mij in de mond op het moment dat ik alle e-mails van vrienden uit exotische oorden ontvang. Er zijn twee soorten exotische mail: dwepend (het is hier fantastisch) of verveeld (vandaag alweer op een parelwit strand gelegen). Allebei zijn ze even ergerlijk! Waar haal je in ?s hemelsnaam het lef vandaan om ons in onze malle molen van verplichtingen, files en regenbuien de ogen uit te steken met al die superlatieven. Ik wil er niets van weten! Ik hoef niet te horen hoe schilderachtig, ruig of idyllisch het in dat verdomde malarialand is.Nog brutaler is het om je per elektronische post ook nog ?ns te beklagen over je lot. Terwijl je als ontvanger op maandagochtend op kantoor, de slaap uit de ogen pulkend, inlogt in je loonslaafsysteem, word je geconfronteerd met de gewichtige problemen van de avontuurlijke reiziger. En alles lijkt vooral heel avontuurlijk. Wat een avontuur, in Disney Land ga je in de monorail zitten en word je van de ene naar de andere attractie gebracht, de ontdekkingsreiziger van deze tijd heeft de Disney Planet. De DP schrijft precies voor wat te zien, waar te slapen en wat te eten. Een weekje Centerparcs is amper minder spannend.Lieve vrienden en vriendinnen in verre oorden, stop alsjeblieft met het zenden van e-mails ter grootte van een doctoraalscriptie. Om kort te gaan: ik hoop dat het je goed gaat, de rest zal me jeuken!Vorige columns van Maurice Meijer vind je in het archief van de jongerenrubriek.