Shabbat, ik besluit naar de klaagmuur te lopen, een wandeling van slechts 15 minuten vanaf de plek waar ik woon. Aangekomen bij de oude stad besluit ik de route te nemen door de Armeense wijk en de nieuwe Joodse wijk, omdat het iets veiliger is. De verlaten oude straatjes door de sjoek laat ik op dit vroege uur voor wat het is. Een paar winkeltjes zijn open, maar de sfeer is somber, wat eens een bruisende en drukke sjoek was, is nu een verlaten oord.
Lopend door de straatjes richting klaagmuur, hoor je de geluiden van de
gebeden die in de diverse sjoels worden gezegd. Voordat je het plein
voor de klaagmuur op mag eerst weer de gebruikelijke security check en
loop ik naar de klaagmuur.
Slechts enkele honderden, over het algemeen religieuze Joden, staan bij
de klaagmuur. Ik sluit mij aan bij een groepje Askenazische Joden en
gedurende een korte tijd vergeet je al de ellende waar je dagelijks mee
wordt geconfronteerd. Na afloop van de dienst besluit ik toch de route
door de sjoek te nemen, maar de straatjes zijn nog steeds leeg en
zullen dat de rest van de dag ook blijven, zoals dat ook de dagen erna
het geval zal zijn. Sombere gezichten kijken mij aan het is een
berustende blik van mensen die afhankelijk zijn van toeristen, die er
niet meer zijn.
Hoe lang houden deze mensen dit vol, vraag ik me af. Ze hebben een
gezin te onderhouden maar waar komt het geld vandaan om eten te kopen?
Wat moet er van hun kinderen terecht komen.
De volgende dag, zondag, hoor je berichten hoe de regering denkt de
extra kosten te financieren van het leger. Benzine wordt met 12%
verhoogd (twee weken geleden was de verhoging al 8,5%), sigaretten met
NIS 1 per pakje, ook is er een voorstel om de kinderbijdrage voor grote
gezinnen met 20%-30% te verlagen. Juist gezinnen die afhankelijk zijn
van deze kinderbijdrage, over het algemeen orthodoxe gezinnen met veel
kinderen zullen hier de dupe van worden.
Sharon komt ‘s avonds op het nieuws; je ziet hem in een supermarkt in
Jeruzalem het publiek aanmoedigen om alleen Israëlische producten te
kopen. De hele dag hoor je op de radio spotjes met eenzelfde strekking.
Wat betekent dit? Het betekent dat de export van Israëlische bedrijven
drastisch is verlaagd, dat de productie op peil moet worden gehouden
met extra verkoop aan het Israëlische publiek. Maar de doorsnee
Israëliër heeft wel steeds minder te besteden.
Het beleid geeft steeds meer de indruk van we weten het eigenlijk ook
niet meer. De ruzies die iedere dag naar buiten komen tussen de
verschillende ministers, onenigheid over het dagelijks beleid. Men zegt
dat dit een regering van nationale eenheid is, ik denk meer een
regering van nationale onenigheid.
Als de minister-president al geen eenheid kan vormen met zijn ministers
van financiën, buitenlandse zaken en defensie, hoe kan je dan beleid
maken. Maar ik ben hier slechts tijdelijk en kan geen invloed
uitoefenen op het beleid van een regering die gekozen is door mensen
die hier permanent wonen. Ik spreek erover met Israëlische vrienden en
krijg als reactie dat zij het er ook niet mee eens zijn maar erin
berusten, wie moet je anders kiezen, is de reactie.
Nederlandse vrienden, die als journalist hier werkzaam zijn, vertellen
mij verhalen over wat zij gezien hebben in diverse dorpen en steden op
de Westbank. Hun verhalen maken mij triest, was dit werkelijk het werk
van het eens als bekend staande model leger? De waarheid zal de komende
tijd aan het licht komen, de eerste aanwijzingen zijn niet
bemoedigend.De dagelijkse realiteit kan je hier niet ontwijken, je kan
je ogen er niet voor sluiten. Om je heen hoor je verhalen van mensen
die hun baan hebben verloren en door de overheid worden gedwongen een
baan als bewaker te accepteren op straffe van het verliezen van hun
werkloosheid uitkering. Iedere winkel, openbare gelegenheid, school,
kinderopvang, kantoor, kortom alle plaatsen waar meer dan 10 mensen bij
elkaar kunne
