Gedenkteken Muiderpoortstation onthuld

Tijdens een sobere plechtigheid werd donderdagmiddag 3 oktober op het Oosterspoorplein bij het Muiderpoortstation in Amsterdam een gedenkteken onthuld ter nagedachtenis aan de elfduizend joden die tussen 3 oktober 1942 en 26 mei 1943 van daar af op transport werden gesteld.

De onthulling werd bijgewoond door buurtbewoners en andere direct betrokkenen, vertegenwoordigers van de gemeente en het Nederlands Auschwitz Comité, en toevallige passanten.Wethouder Antoinette Tanja van Stadsdeel Oost/Watergraafsmeer opende de plechtigheid, en gaf daarna het woord aan Wil Erents de Brave. Zij werd met haar hele familie vanaf het Muiderpoorstation weggevoerd. Zij keerde terug, met haar ouders, maar zonder haar grootouders en tante. Uit haar toespraak, die meermalen onderbroken werd door het lawaai van een passerende trein: "Ik ben heel dankbaar en blij dat ik als overlevende van de holocaust heb mogen meewerken aan de realisering van dit monument.Het monument heeft voor mij nog meer waarde nu ik met een goede vriendin in Auschitz ben geweest. Ik heb de plek gevoeld en gezien waar mijn familie is vermoord, en dat doet pijn, maar er is nu een plekje in mijn hart dat minder pijn doet, het is visueel geworden en niet meer abstract. Iets dat ik mijn hele leven al wilde zien heb ik nu gezien hoe moeilijk het ook was.In mijn hart heb ik mijn familie symbolisch begraven."Burgemeester Job Cohen, die de onthulling verrichtte, zei in zijn toespraak onder meer: "De bank is voor huidige bewoners, toevallige passanten en toekomstige generaties een haast terloopse verwijzing naar een episode uit onze gechiedenis waar we niet omheen kunnen. Een episode die voor de betrokkenen, de overlevenden, de nabestaanden, en ook voor ons als nazaten niet vergeten kan worden. Een episode die een grimmige waarschuwing voor de toekomst in zich draagt. En dus door niemand vergeten màg worden.Plaquette in rozenplantsoen OosterspoorpleinHet verleden invoelbaar maken vormde de inspiratie voor de initiatiefnemers, dat doen zoner een nadrukkelijke ingreep in de openbare ruimte was het doel achter het ontwerp van Steffen Maas.Wat hier heeft plaatsgevonden roept emoties op die veel verder reiken dat het bereik van de inscriptie op de bank. Het leed dat van hier een aanvang nam, heeft zich dieper in de ziel van de betrokkenen vastgezet dan een gedicht in staal uitgesneden. We zouden de woede en het verdriet dsat we tot op de dag van vandaag voelen over het leed dat onze dierbaren is aangedaan, een veel luidere stem willen geven dan de verstilling die het gedicht verwoordt.Maar wat rest ons anders dan stilte, hoe moeten we anders uitdrukking geven aan de krassen op onz ziel, hoe anders dan door niet vergeten kunnen we werken aan een toekomst zonder vervolging, deportatie en vernietiging van bevolkingsgroepen?De bank, de inscripties en de plaquette zijn subtiele verwijzingen naar een onbevattelijke geschiedenis. het gedenkteken is daarmee een krachtige oproep om niet te vergeten wat niet vergeten mag worden."Na de toespraak van de burgemeester werden Jizkor en Kaddiesj gezongen door chazzan Ken Gould, waarna de bank en de plaquette werden onthuld en er bloemen werden gelegd.Na afloop van de plechtigheid werd er nagepraat. Wil Erents de Brave werd aangesproken door een oude vrouw die voor de oorlog met haar tante bevriend was geweest. Wil Erents, zichtbaar aangedaan: "Er werd bij ons thuis nooit over de oorlog gepraat. Nu kan ik eindelijke verhalen horen!"